چه نیرنگست یارب در تماشاگاه تسخیرم

که آواز پر طاووس می آید به زنجیرم

دلم یک ذره خالی نیست از عرض مثال من

بهارم هر کجا رنگیست می نازد به تصویرم

کتاب صلح کل ناز عبارت برنمی دارد

ز بخت ما و من چون خامشی صافست تقریرم

به دام حیرت صیادکو اندیشهٔ فرصت

چکیدن در شکست رنگ دارد خون نخجیرم

سری در خویش دزدیدم به فکر حلقهٔ زلفی

دهان مارگل کرد از گریبان گلوگیرم

سراپایم خطی داردکه خاموشیست مضمونش

قضاگویی به کلک موی چینی کرد تحریرم

چو موج گوهرم باید زمینگیر ادب بودن

برش قطع روانی کرده است از آب شمشیرم

چه سازم سستی طالع زخویشم برنمی آرد

وگرنه چون مژه در پر زدنها نیست تقصیرم

غبار حسرتم وامانده از دامان پروازی

دهد هرکس به بادم می تواند کرد تعمیرم

ز ساز هستی ام با وضع حیرانی قناعت کن

نفس در خانهٔ نقاش گم کرده ست تصویرم

نشاند آخر هجوم غفلتم در خاک نومیدی

به رنگ خواب با واماندگی بوده ست تغییرم

ز بی قدری ندارم اعتبار نقطهٔ جهلی

کتاب آسمان دانستم و این است تفسیرم

گهی از شوق می بالم گهی از درد می کاهم

نوای گفت وگو پیرایهٔ چندین بم و زیرم

بقدر بیخودی دارم شکار عافیت بیدل

چو آه شمع یکسر رنگ می باشد پر تیرم